ـدوستت دارَمـ ها رـا نگــَه مے ـدارے بَراے ـروز مَبـــادا
دلــَمـ تنگـ شُده ها رـا ، عاشقتــَـمـ ها رـا …
این جُمـــله ها رـا کــه ارزشمَندَند الکـــے خــَرج کـَسـے نمے کــُنے!
باید آدَمـَــش پیدا شَوَد!
باید هَمــــان لحظه از خودَت مُطمئن باشــے وَ باید بدانــے کـه فردا ،
ـاز امـــروز گــُفتنش پَشیمـــان نَخواهـــے شُد!
سِنَت کـه بالـا مے رود کــُلے دوستت دارمـ پیشَتــ مانده ،
کـُلی دلمـ تنگ شُده وَ عاشقتـَــمـ مانده ، کـه خـَرج کــَسے نکردهاے وَ روے هَمـ تلنبار شُدهاند!
فرصَت ندارے صَندوقــَت رـا خالے کـُنے ...! صَندوقت سَنگین شُده وَ نمےتوانے با خودت بکشے ـاَش
شـُــروع مے کــُنے به خرج کردنشــــان !!!
توے میهمانے اگــَر نگاهت کرد ، اگر نگاهـَـش رـا دوست ـداشتــے
توے رَقــص اگر پابهپایت آمَد اگر هَوایت رـا داشت اگر با تـــو تــَرانه رـا به صداے بُلنــد خواند
توے جَلسه اگر حرفــے رـا گفت که حرفـــ تــو بود اگر استدلالــے کــَرد که تکانَت داد
دَر سَفـــر اگر شوخ وُ شَنگ بود اگر مُدامـ به خـَندهات انداخت وَ اگر مَنظرههاے قشنگ رـا نشانت ـداد
بَراے یکے ، یک دوستت ـدارمـ خــَرج مے کـُنے
بَراے یکے ، یک دلمــ برایت تنگـ مے شَوَد خــَرج مے کنے
یکـ چقدر زیبایـــے ، یکــ با مَن مے مانــے { ؟! }
بَعد مے بینے آدمـــ ها فاصلــه مے گیرنــد
مُتهمَت مے کنند به ســو استفــاده از اعتمـــاد آدَم ـها !
اما بگذار به سن تـــو برسَند!
بگذار صَندوقچه ـشان لبریز شـَـود آنوقت حالـ امروز تـــو رـا مے فهمند
بدون این که تـــو را به یاد بیاورنـــد
غریب است دوست داشتـَن
و عَجیب تر از آن است دوست داشتــه شـُــدَن !
وقتے مے دانیمـ کسے با جان وُ دل دوستمـــان دارد
وَ نفس ها وَ صدا و نگاهمان در روح وُ جانَش ریشه دَواندـه
به بازیَش مے گیریــــمـ هَر چه او عاشـــق ـتر ، ما سَــرخـوُشتر ،
هَر چه او دل نازُک ـتَر ، ما بے رَحـــمـ ـتر
تقصـــیر از مـــا نیست
تمامے قصه هاے عاشقانـه ، اینگونه به گوشمـــان خوانـــده شده ـاند ...